Posted on Wednesday, February 14th, 2007 at 11:57 am
ความสุขพัดผ่านเข้ามาเพียงชั่วคราว แล้วก็ผ่านเลยไป
เหลือไว้เพียงแต่ความทรงจำที่เป็นเหมือนกลิ่นหอม
ที่ทำได้แต่เพียงแค่สูดดม แต่สัมผัสไม่ได้
ที่เป็นจริงเพียงแค่ในความฝัน แต่เป็นความว่างเปล่าเมื่อลืมตา
ความทุกข์กลับหยั่งรากลึกเข้าในจิตใจและความทรงจำ
ทุกวินาที ดูดซึมเอารอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ระเหยออกเป็นไอพัดผ่านไปตามกระแสลมของกาลเวลา
เหลือไว้เพียงรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า เหมือนพื้นดินขาดน้ำชั่วกาล
ความทรงจำเป็นเหมือนดั่งเหล้าไวน์ ที่ยิ่งนานยิ่งเข้มข้น
กลิ่นของมันทำให้เราหวนระลึกถึงสิ่งดี ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
จิบแรกเตือนให้เราระลึกถึงความขมขื่นฝาดฝืนของน้ำตา
และในตอนเช้า เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ความปวดร้าวของจิตใจ
นอกหน้าต่างหิมะปลิดปลิวไปตามสายลมไร้ทิศทาง
ชีิวิตมนุษย์ก็เป็นดั่งเช่นเกล็ดหิมะ เกิดขึ้นในชั่วพริบตา
แล้วล่องลอยไร้จุดหมายไปตามสายลมแห่งกาลเวลา
ก่อนที่จะละลายเหลือเพียงหยดน้ำหยดเล็กคล้ายหยาดน้ำตา